สายลมอ้อนรัก

จันทร์เจ้าเอยมองคนรักเหมือนคนแปลกหน้าน้ำตาไหลพลากหัวใจแตกสลายไปไม่เหลือชิ้นดีแล้วในตอนนี้..ใบหน้างามส่ายไปมาอย่างรับไม่ได้ 

"พี่เอย!!"เมขลาเรียกชื่อพี่สาวต่างมารดาด้วยด้วยใบหน้าสำนึก แต่มุมปากกลับปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ 

จันทร์เจ้าเอยมองหน้าน้องสาวต่างมารดาของตัวเองด้วยความรู้สึกโกรธและผิดหวัง เธอรู้ว่าน้องสาวต่างมารดาไม่ได้รักและเห็นเธอเป็นพี่สาว แต่ไม่คิดว่าคนที่เธอส่งเสียและได้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวจะตอบแทนบุญคุณของเธอแบบนี้ โดยการแย้งคู่หมั้น แย้งคนรักของพี่สาวแบบนี้

"เมขลาเธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!เธอก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคู่หมั้นของฉัน? เรากำลังจะแต่งงานกัน เธอทำได้ยังไง!!ทำได้ยังไง!!"จันทร์เจ้าเอยตะคอกถามน้องสาวต่างมารดาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา 

เมขลาแสยะยิ้มด้วยความรู้สึกสะใจ เมื่อเห็นสภาพความเสียใจของพี่สาวต่างมารดาเหมือนคนกำลังจะตาย

"กว่าจะหายโง่นะ!พี่เอย! เมย์นึกว่าพี่เอยจะฉลาดกว่านี้เสียอีก.."เมขลาพูดพลางยิ้มเยาะที่ริมฝีปากบางอย่างนึกสมเพชพี่สาว

"หุบปากเมขลา"เอกวิทย์ตะคอกใส่หน้าชู้รักด้วยน้ำเสียงดุ 

"เอย!!ๆ อย่าไปฟังผู้หญิงคนนั้นนะเอย!พี่กับเมย์พึ่งจะเคยมีสัมพันธ์กันครั้งนี้ครั้งแรก!เมย์เขามายั่วยวนพี่!พี่เองก็เป็นผู้ชาย ก็เลยหลงผิดไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ! เชื่อพี่นะครับคนดี"เอกวิทย์รีบแก้ตัวกับคนรักด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

"เอยคงโง่!!มากเลยสินะคะพี่เอก! ที่จะเชื่อที่พี่โกหกทุกอย่าง เอยคงโง่มากใช่ไหมคะ!นานเท่าไหร่แล้วคะ? นานเท่าไหร่แล้วที่พี่กับเมขลาทำเรื่องชั่วๆ แบบนี้ด้วยกัน"เธอหันไปถามคนรักด้วยน้ำตานองหน้า 

"เอยพี่..พี่"เอกวิทย์พูดไม่ออก เพราะสายตาที่แสนจะเจ็บปวดของคนรักมันทำให้เขาพูดไม่ออก อยากจะดึงร่างแน่งน้อยของคนรักเข้ามา กอดปลอบประโลม แต่ดูท่าคนรักคงจะไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ได้ง่ายๆ อย่างที่คิด

"เอย!ให้อภัยพี่นะครับพี่รักเอย พี่รักเอยคนเดียว เชื่อพี่นะครับ"เอกวิทย์ยังคงอ้อนวอนขอร้องให้คนรักยกโทษให้อย่างเว้าวอน

"พี่เอก!!พี่เอกพูดแบบนี้ได้ยังไง พี่เอกจะไม่รับผิดชอบเมย์เลยเหรอคะ?"เมขลาถามผู้ชายที่พึ่งมีสัมพันธ์สวาทกันไปไม่นาน ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ 

"..หุบปาก!!!!..."